Rozdział szósty

Wet Dream

mogą wystąpić przekleństwa.
czytasz na swoją odpowiedzialność!

Z racji takiej, że pewna osóbka ma dzisiaj urodziny, to życzę jej spełnienia marzeń i wszystkiego co najlepsze! Sto lat, Vakme :*

Illinois, CHICAGO

niedziela, 17 czerwca 2013 r.

godz. 03:33 (czas lokalny)

„Teraźniejszość”

rise against - savior

Pomieszczenie wypełniało ciche pochrapywanie dobiegające z najdalszej części czterech ogołoconych ścian. Niewielka komoda stojąca po prawej stronie, tuż pod oknem oraz wielkie łoże z baldachimem kryjące się w rogu. Nic prócz tego nie zajmowało  cennej przestrzeni ciemnego pokoju. Jasne panele z drewna skryte były pod staroświeckim dywanem, a bordowe ściany oświetlały drobne pasy księżyca, który w pełni widniał na na granatowym niebie, przedzierając się przez białe firanki. 

Niechciany osobnik, który pomimo zakazu wampirzycy, przyszedł do jej pokoju by obserwować ją podczas snu, położył się na drugiej stronie wielkiego łoża. Musiał przyznać, że gdy była śpiąca czy też zmęczona, była zdecydowanie milsza, chociaż bardziej drażliwa. Teraz spokojnie śliniła się przez sen, zaciskając dłonie na pościeli. Za każdym razem, gdy poruszała głową czy mamrotała pod nosem, był gotów zniknąć z pokoju. Nie chciał narazić się na jej gniew, który tak czy inaczej nic by mu nie zrobił. Jednakże zdecydowanie bardziej przypadła mu do gustu to, żeby się do niego odzywała, niż obrażała i strzelała fochy na cały świat.

Westchnął na tyle głośno, by niezgrabnie się poruszała na materacu, z powodu powietrza, które na nią wydmuchnął. Jego oddech zawsze pachniał nikotyną, miętą i wiśniami. Niezwykle dziwny zapach, a jednak bardzo pociągający dla młodej Forbes. Przymknął swoje z lekka obolałe powieki i złożył dłonie jak do modlitwy, kładąc sobie je pod policzkiem. Zasypiał, choć wiedział, że nie powinien. Nie mógł pozwolić by dowiedziała się o tym, że tutaj jest.

— Co ty tutaj robisz?

Zamarł i wstrzymał oddech na dłuższą chwilę w płucach. Mógł wyczuć jej miętowy oddech, który trwał nieskończenie długo w jego nozdrzach. Zapach jej skóry i jaśminowego szamponu działał na niego pobudzająco. Wreszcie wypuścił swój urywany oddech.

— Caroline... ja..

— Co tutaj robisz, Enzo? Do cholery! Co ja ci powiedziałam! — z każdym słowem unosiła się coraz bardziej, a w jej płucach zaczynało brakować tlenu, przez co robiła się coraz bardziej czerwona na twarzy. I jedynym sposobem by nie obudzić współlokatorów, śpiących za ścianą, musiał ją uciszyć w bardziej humanitarny sposób niż po przez skręcenie karku. W chwili, gdy puściła wiązankę przekleństw w jego stronę, on z niebywałą odwagą, jak nigdy wcześniej, natarł swoimi ustami na jej lekko rozwarte, wilgotne wargi.

Luizjana, NOWY ORLEAN

niedziela, 17 czerwca 2013 r.

godz. 03 : 51 (czas lokalny)

„Teraźniejszość”

halestorm - apocalyptic

— Od kiedy słuchasz rocka, Kol? — kobiecy głos przedarł się przez hałas który panował w rezydencji Mikaelson'ów. Młoda Deveraux stała w przejściu przyglądając się mężczyźnie z niesmakiem. Owinięte ręce miała wokół swoich ramion, a biały puszysty szlafrok wciąż otulał morką skórę. Z ciemnych włosów skapywały krople wody, ginąc w starym dywanie, znajdującym się w przedpokoju.

— Od dzisiaj — stwierdził bez krzty dobrego humoru, biorąc spory łyk szkockiej, prosto z butelki którą trzymał w swojej dłoni. W marynarce i podwiniętych mankietach, siedział rozłożony na skórzanej kanapie w salonie. Nogi miał położone jedna na drugiej, na drobnym stoliku przed nim. Dwie ciemnoskóre ślicznotki z zawziętością całowały jego już z lekka siną szyję, a reszta dziewczyn tańczyła przed nim, poruszając biodrami w kusych ubraniach, które mogłyby być co najmniej bielizną. — Masz z tym jakiś problem, czarownico?

Niepewnie zrobiła krok do przodu, napotykając pierwszą przeszkodę, którą była dziewczyna. Martwa, wyssana z krwi, nastoletnia dziewczyna. Zmarszczyła brzydko nos, gdy zdała sobie sprawę, że stoi w wyschniętej krwi. Podskoczyła szybko i przeszła pierwsze trzy metry. Niecałe cztery dzieliły ją od ponurego pierwotnego. Czuła na sobie jego niezachwycony wzrok i doskonale zdawała sobie sprawę, że jej towarzystwo napawało go obrzydzeniem. Znała całą historię Kol'a i pewnej uroczej wiedźmy, która zawróciła mu w głowie.

— Serduszko zabolało, bo po raz drugi jakaś kobieta odesłała cię z kwitkiem? Jakie przykre — Sophie zaśmiała się drwiąco w stronę wampira, który widocznie był już z lekka wystawiony. Zmarszczyła brzydko wyregulowane brwi i zacisnęła szczękę. Nienawidziła, gdy ktoś ją ignorował lub udawał, że jej nie zna. Wściekła rozłożyła swoje dłonie na biodrach i rzuciła mordercze spojrzenie w jego stronę. Chwila nie uwagi, a jego już nie było na kanapie. Tańczące dziewczyny spojrzały na nią dziwnie tępym wzrokiem. Gdy miała odwrócić się i wrócić do swojej sypialni na drugim piętrze, została brutalnie przyciśnięta do ściany, podduszana szorstką dłonią młodszego Mikaelson'a.

— Posłuchaj mnie, wiedźmo — wysyczał przez zaciśnięte zęby, które mogłyby się równać z mocą imadła. Dwa podłużne kły rozbłysły pod górną wargą, a ciemne pajęczyny żyłek zaczynały się uwypuklać pod oczami, które zmieniły swój kolor z czystego bursztynu, na ciemny brąz, otoczony czerwienią. Wyglądał niebezpiecznie i mrocznie, chociaż marynarka i uroczy nieład na głowie niszczył te odczucie. Był naprawdę pociągający, a z wampiryzmem było mu do twarzy. I to bardzo.

— Nie jestem wiedźmą — wysapała biorąc szybko wdechy, robiąc się odrobinę sina. Zwolnił uścisk, dzięki czemu Deveraux uzyskała szansę na zemstę. Zmroziła go wzrokiem wysyłając iskry magii, które powędrowały prosto do jego głowy. Zajęczał, a ona z triumfem na twarzy stanęła nad nim w lekkim rozkroku. — Jestem czarownicą, Kol. Uważaj bo w każdej chwili mogę sprawić ci ból nie do zniesienia.

— Grozisz mi? — podniósł wzrok na nią, szczerząc się jak wariat. Był na tyle silny by ustać na nogach. Czarne spodnie lekko się zsunęły z jego bioder, gdzie momentalnie powędrowały jej oczy. Widząc coraz szybciej pulsującą żyłę w szyi wiedźmy, przeczesał palcami włosy i uśmiechnął się szelmowsko. Podszedł i przycisnął ciało kobiety do ściany, układając głowę zgięciu szyi. Jedną ręką przytrzymywał się ściany, zaś drugą sunął wzdłuż ramion. Jednym mocnym szarpnięciem szlafrok puścił, a ramiona zostały odkryte. — Pokażę ci groźbę w moim wykonaniu.

— Nie doczekanie twoje, pijawko — syknęła przez zęby biorąc zamach łokciem, która w ostatniej sekundzie uderzył Kol'a w szczękę. Upadł na podłogę potrząsając głową, po czym szybko uniósł swój wzrok na wiedźmę, która pędziła w stronę korytarza. W wampirzym tempie znalazł się przed nią i wbił kły w szyję, rozrywając ścięgna. Po niecałych dziesięciu sekundach martwe ciało bez głowy upadło na podłogę.

— A jednak, Sophie. Karma jest suką.

Luizjana, NOWY ORLEAN

niedziela, 17 czerwca 2013 r.

godz. 03 : 59 (czas lokalny)

„Teraźniejszość”

motorhead - fast and loose

Damon zatrzymał samochód na skraju lasu, który oddzielał ich od Nowego Orleanu. Przeniósł spojrzenie swoich błękitnych tęczówek na Stefana, który od samego początku drogi, z Mystic Falls, patrzył wyczekująco na telefon. Starszy Salvatore zmarszczył brwi obserwując dokładnie swojego brata, który nie zachowywał się tak jak zwykle.

— Na coś czekasz, Steff'y? — zapytał szturchając brata, wskazującym palcem w ramię. Nie powstrzymał się od cichego parsknięcie, gdy zauważył minę wampira. Zdezorientowanie, strach i zaskoczenie mieszało się w jego brązowych oczach. — Co się tak patrzysz, przecież cię nie zjem. Pewnie smakujesz paskudnie, tak jak wyglądasz. Ale widzisz, w tym rodzeństwie ktoś musiał odziedziczyć wygląd. Padło na mnie.

— Wiesz co, Damon — mruknął pod nosem były rozpruwacz, poprawiając kołnierzyk jego koszuli. Ubrany w czarne spodnie, granatową koszulę i brązową kurtkę wyglądał jak prawdziwy mieszkaniec starej dzielnicy Nowego Orleanu. Damon mając w zwyczaju, wiecznie mówił mu, że ubiera się jak bezdomny, co wprawdzie nie ruszało go kompletnie. — Masz rację. Ale widzisz, w tym rodzeństwie ktoś musiał odziedziczyć inteligencję. Padło na mnie — zakpił i powtórzył jego słowa, na co błękitnooki się rozzłościł.

— Uważaj, to, że jesteśmy braćmi... — nie dokończył, gdyż brutalnie przerwał mu dźwięk przychodzącego sms'a. Przeniósł swój wzrok na ekran androida brata, zauważając jedno imię. Rebekah. Przewrócił oczami i ponaglił go ruchem ręki, by odczytał wiadomość. Obserwował wampirzym wzrokiem jak trzęsące się dłonie brata odblokowują ekran. Drobne białe okienko informowało o której godzinie i od kogo przyszła wiadomość. Pod dotykiem kciuka Stefana, okienko zniknęło, a na jego miejscu pojawiła się cała rozmowa. 665 wiadomości wcale nie zdziwiło Damon'a, a jedynie rozbawiło. Wiadomość którą Stefan dostał przed chwilą była 666, cóż za ironia. — Przeczytaj co napisała.

— Chyba nie myślisz, że będę ci czytał moje wiadomości...

Przewrócił oczami po raz kolejny tej nocy i zerknął kątem oka na telefon. Zamarł na chwilę, kodując słowa w głowie. "Znajdę cię i .." Nie przejąłby się tym co pierwotna zrobiłaby jego bratu, ale fakt, że nie dokończyła wiadomości była niezwykle niepokojąca. Jednakże, odpuścił sobie jakiekolwiek myśli na ten temat.

— To oczywiste jak słońce — mruknął pod nosem brązowooki — Chciała napisać "zabiję". Chciała, ale dlaczego nie skończyła wiadomości, przecież...

— Za dużo myślisz, Stefano — stwierdza okrutnie szatyn, po chwili imitując kobiecy głos, który miał należeć do Barbie Klaus. — Co do wiadomości, to zapewne chciała napisać "Znajdę cię i zerżnę, Stefan!" 

Luizjana, NOWY ORLEAN

niedziela, 17 czerwca 2013 r.

godz. 06 : 16 (czas lokalny)

„Teraźniejszość”

arctic monkeys - r u mine?

— Mam cię dość, nie możesz sobie odpuścić? — zapytała kpiąco wyrzucając ręce do góry w geście irytacji. Co prawda jej irytacja wzrastała, ale nie potrafiła się na niego za długo gniewać. Chociaż nie powinna czuć skruchy z powodu tego, że na niego nakrzyczała, to jednak czuła. Głęboko i lekko, ale czuła. - Enzo, do cholery! Nigdy nie będziemy razem. Nigdy, a doskonale wiesz, że to bardzo długo.

— Ja widzę szansę, Caroline. Daj mi ją! Tylko jedną. Tylko o to cię proszę — jego głos był cichy i chrapliwy. Cholernie pociągający, co potęgował jego brytyjski akcent. Doskonale wiedział jak bardzo lubiła jego głos.

Mimo tego, że nie chciała czuć pociągu fizycznego do niego, to wszystko jednak zawsze musiało iść na przekór jej. Poczuła dreszcz w chwili, gdy dotknął dłonią jej zaróżowionego policzka. Kiedy musnął opuszkami palców jej policzek, ten momentalnie zrobił się niesamowicie czerwony w miejscu gdzie ją dotknął. Przybliżając się coraz bliżej i bliżej i w chwili, gdy jego usta miały dotknąć po raz kolejny tego dnia jej, zamarła, a on usłyszał głęboki brytyjski akcent tuż za swoimi plecami.

— Caroline?

Oderwała się od niego co spowodowało niesamowity ból w klatce piersiowej, jednak stłumił go i zwrócił swój rozwścieczony wzrok na przybysza o dwudniowym zaroście. Dziewczyna momentalnie cofnęła się do tyłu, patrząc na niego przerażonym wzrokiem, jednak dostrzegł w jej wzroku błysk, który oznaczał tylko jedno. Miała plan. Podbiegła do Brytyjczyka, w którym Enzo wyczuł coś na rodzaj wilkołaka i wampira.

— Klaus... — rzuciła się w jego ramiona, tuląc do jego klatki piersiowej.

Tak, tak wiem. Nie najlepszy jeśli chodzi o fabułę, ale jak dla mnie najlepiej napisany ze wszystkich. Po za tym jest tutaj Klaroline, w końcu! W następnym rozdziale postaram się dodać parę scen z nimi, czyli macie na co czekać. Dziękuję wszystkim za to, że czekaliście i nie opuściliście mnie po tej sprawie z czytelnikami. Dziękuje dziewczyny, wiecie dlaczego. Chciałabym również złożyć życzenia urodzinowe Vakme, świetnej dziewczynie i pisarce blogów. Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał. Czekam na opinie!
xoxo, elose