Rozdział czwarty

rozdział z dedykacją dla Natalia Forbes
za twoje wiecznie motywujące komentarze,
za poprawianie mi humoru swoimi słowami, 
za zrozumienie mnie, gdy wszystko mi się wali,
dziękuję ci kochana za bycie przy mnie


Setback afte the ears

WŁOCHY, środa, 1 lipiec 1853 r.

godz. 14 : 12 (czas lokalny)
„Przeszłość”

banks - you should know where i'm coming from

Zielonooki chłopczyk biegnąc za bezpańskim kundlem, wywrócił się na ziemię. Jęk bólu wyrwał mu się z rozchylonych warg, niosąc echem po podwórze. Niepohamowany wybuch płaczu nasilił się, gdy pies zniknął, a sześcioletni Stefano siedział na glebie skulony z opuszczoną głową. Nagle bawełniane okrycie, którym był drobny kolorowy kocyk, otulił jego drobne ramionka, a dwie kobiece dłonie chwyciły Stefana pod ramiona. Salvatore poczuł ciepło i zapach kobiecych perfum, jakże tanich, ale pięknie pachnących. Spojrzał w oczy kobiety która z miłością przytuliła go do siebie.

— Nic się nie stało, Stefano — szepce na jego ucho. Odstawia go na ziemię i klepie po główce niczym lojalnego psa. W zielonej muślinowej sukni i spiętych włosach wyglądała wystarczająco młodo, by uznać ją za wolną, chociaż tak naprawdę była niespełnioną matką.

— Piesek uciekł — odezwał się zrozpaczonym głosem, patrząc jak kobieta uśmiecha się do niego przyjaźnie. Stanął na równe nogi i otrzepał brudne kolana. Uśmiechnął się uroczo, nieśmiało patrząc na rozbawioną postać.

— Stefano, idź do domu, obiad na ciebie czeka. Poproś brata by ci towarzyszył. Gdyby się nie zgodził, powiedz, że mu karzę to zrobić, jeśli nie, inaczej z nim pomówię — cmoknęła go w policzek, na co chłopaczyna się zarumienił. Zaśmiała się dźwięcznie. — Jeszcze tyle rzeczy musisz się nauczyć o tym świecie.

Przystanęła przy ogromnej stalowej furtce, oznakowanej jedynie dużym symbolem "S", patrząc jak chłopczyk znika we wnętrzu budynku, który wyglądem przypominał te piękne pensjonaty w wiktoriańskim stylu. Słyszała tylko głośny krzyk furii starszego brata Stefana i piszczący głosik samego chłopczyka, sześcioletniego Stefano. Wycofała się szybko, biegnąc ile miała sił w nogach, by uniknąć starszego syna Giuseppe. Nie zwracała uwagi na jego rozwścieczony krzyk, który rozniósł się echem ginąc w promieniach południowego słońca.

— Cordelio!

 

CHICAGO, sobota, 15 czerwca 2013 r.

godz. 20 : 03 (czas lokalny)
„Teraźniejszość”



mayaeni - black jeans

— Co tutaj robisz, Katherine? — wycharczała Caroline wstając na równe nogi, łamiąc sobie kręgosłup. Ciszę w barze wypełniał jedynie odgłos strzelanych kości wampirzycy, szybkie bicie serca wiedźmy i złośliwy chichot panny Pierce. Forbes mierzyła wzrokiem sobowtóra, który z drwiącym uśmiechem na ustach, siedział na stołku barowym. — Zadałam Ci pytanie, Pierce.

— Po co ta agresja? Złość piękności szkodzi, Caroline. Później nikt Cię nie będzie chciał, no chyba, że nasza kochana pierwotna hybryda.

— Mogłabyś odpowiedzieć łaskawie — blondynka zignorowała wzmiankę na temat pierwotnego i nastraszyła się, cofając do tyłu. Widząc jak wampirzyca zbliża się do niej powolnym krokiem, wzdrygnęła się mimowolnie, za co znienawidziła bardziej kobietę. Szatynka wzięła w pomiędzy palce pukiel złocistych włosów i nawinęła go ostrożnie na palec wskazujący. Nachyliła się nad Forbes, sunąc ustami wzdłuż linii żuchwy. Czuła jak dziewczyna drżała pod jej dotykiem, nie tylko z powodu strachu, przerażenia, a z obrzydzenia, że ktoś tak zakłamany jak ona ją dotyka. Złożyła skromny pocałunek na końcu kości policzkowej i przesunęła lekko wilgotne wargi do odsłoniętego ucha młodszej wampirzycy.

— Chcę Ci pomóc — szepce mrukliwie, odsuwając się od rozdrażnionego ciała byłej mieszkanki, tej nędznej dziury, jakim było Mystic Falls. — Chcę wam pomóc. I przy okazji sobie.

— Co z tego będziesz miała, hm? — zapytała dociekliwie Corinne, która od dłuższego czasu przyglądała się scenie przed nią. Widziała jak Caroline była zdana na Pierce - to przecież ona ją uratowała z rąk tej okropnej wiedźmy. Była jej coś winna. Musiała spłacić dług. I to przez to, że nie potrafiła pomóc wspólniczce. Co z niej była za wiedźma?

Katherine zmrużyła oczy i podeszła do Williams, odgarniając czarne włosy z oczu. Uśmiechnęła się cwaniacko i nachyliła się tak, by ich oczy były na tej samej linii. Szepnęła naciskając bułgarskim akcentem, każde słowo, które wyleciało z jej ust.

— Świadomość, że bracia Mikaelson będą cierpieć. I to mocno.

MYSTIC FALLS, sobota, 15 czerwca 2013 r.

godz. 20 : 56 (czas lokalny)

„Teraźniejszość”

the silent comedy - bartholomew

Rebekah uśmiechnęła się, widząc jak Stefan stara się ją obejść. Wrodzona złośliwość nie pozwoliła jej na to. Wypinając dumnie pierś do przodu, stanęła wyprostowana przed nim w obcisłej sukience koloru zgniłej zieleni. Wyglądała upiornie, ale zarazem porażająco niebezpiecznie. Pociągająco i pięknie, to Stefano musiał przyznać. Zielone oczy były intensywnie podkreślone suknią, a wyprostowane złote włosy spajały się wraz z bladą skórą. Tak nienaturalnie bladą, twardą i niewyobrażalnie piękną.

— Rebekah, daj mi spokój — warknął przechodząc obok pierwotnej. Zmarszczyła brwi i ruszyła za nim, z konsternacją na swojej lekko zaokrąglonej twarzy. Dźwięk uderzanych szpilek o beton, echem niosło się po ulicach. — Powiedziałem Ci coś, do cholery! Zostaw mnie wreszcie samego!

Zaskoczona zatrzymała się w miejscu, patrząc to na Salvatore, to na pustą drogę. Czuła się zażenowana, co szybko minęło, gdy uświadomiła sobie jedną podstawową rzecz. Nikt nie będzie jej rozkazywać.

— Tak się traktuje stare przyjaciółki? — zapytała zgryźliwie, patrząc jak wampir przestaje się spinać. Podeszła do niego i spojrzała wyzywająco w jego oczy, zagryzła wargi i musnęła dłonią jego policzek. — Powiedz mi Stefan, tak się traktuje starych, dobrych przyjaciół?

— Nie jesteś moją przyjaciółką, Bekah. Odejdź stąd — łypnął poirytowany zachowaniem panny Mikaelson, która z dziarskim uśmiechem na ustach, upajała się jego złym humorem.

— Faktycznie, nie jestem twoją przyjaciółką — zaskoczony uniósł brew na słowa pierwotnej. —Jestem kimś więcej. Kimś kogo pragniesz, ale o tym nie wiesz. Zostaw za sobą przeszłość. Było minęło. Odeszła, ale ja zostałam. Mnie możesz kochać — podeszła do niego zagryzając wargi.

— Rebekah — ostrzegł cicho, widząc jak zbliżaj się do niego, kładąc usta przy jego policzku. Chciał powiedzieć, że nie powinna tego robić, ale kompletnie zapomniał to co miał powiedzieć. Słowa uwięzły mu w gardle, wyparowały z umysłu, zostawiając tylko odgłos bijącego serca. Przestał zadręczać się przeszłością w chwili, gdy jego usta zderzyły się na powrót z ustami kobiety, do której poczuł pociąg fizyczny w latach dwudziestych. Zapomniał o całym świecie ... i zapomniał o niej. O jego Caroline. Najlepszej przyjaciółce i złodziejce która nieświadomie ukradła mu połowę serca.

NOWY ORLEAN, sobota, 15 czerwca 2013 r.

godz. 21 : 29 (czas lokalny)

„Teraźniejszość”

the heavy - how you like me now

Marcel z uśmiechem zeskoczył ze sceny, gdzie aktualnie śpiewał jazz'ową piosenkę. Jedną z ulubionych jego ojczyma. Jedną z ulubionych Niklausa Mikaelsona.

Który aktualnie siedział na krześle barowym pijąc którąś z kolei whisky. Można było wyczuć od niego dużą dawkę znieczulacza, którym był alkohol, ale jednak nie był pijany. Nie na tyle by nie wiedzieć co robi. Z uśmiechem na ustach ignorował zainteresowane spojrzenia otaczających go wampirów. Nie miał teraz głowy do tego by nakrzyczeć, czy też im pogrozić utratą życia jeśli nie przestaną. Pomimo, że kochał to, gdy inni zwracali na niego uwagę, teraz irytowało go, że palili swoimi spojrzeniami dziury w jego plecach.

Czekał na Elijah'ę, który powiadomiło go, że musiał załatwić jakąś ważną sprawę, którą zapewne była niedoświadczona ciężarna likantropka, Hayley Marshall, z którą przespał się w noc śmierci jego hybryd. A teraz musiał borykać się z konsekwencjami swego czynu, którym okazało się dziecko. Płód w łonie wilczycy. Zostanie ojcem, nawet jeśli tego nie chciał. Obiecał Elijha'y. A on zawsze dotrzymywał obietnicy.

Nie zawsze, prychnął wściekły, gdy przypomniał sobie tam tą noc.

  
  Rezydencja Lockwood'ów, 13 września, piątek 2009 r.  

of verona - breathe

— Zapłacisz za to! — wycharczał wściekły pierwotny, który z impetem rzucił swoją pierwszą hybrydą o ścianę. — Spiskowałeś przeciwko mnie! Przeciwko swojemu panu! Stwórcy! — wrzeszczał opętany Klaus, cały czerwony na twarzy. Krew gotowała mu się w żyłach. Nie panował nad sobą i nad tym co robi, nawet nie spostrzegł, gdy jego dłoń zanurzyła się w klatce piersiowej Tyler'a Lockwood'a. Głuchy jęk bólu dotarł do uszu hybrydy, a głęboki uśmiech okrucieństwa zakwitł mu na ustach.  Czuł wygraną w trzewiach. Ścisnął w dłoni organ, który bił tak szybko, jak karabin maszynowy na strzelnicy. Z wyższością spojrzał na chłopaka. — Jesteś nikim przy mnie!

— Jestem kimś ważniejszym niż ty, Klaus — wykrztusił plując krwią, która cofnęła mu się gardłem. — Sam jesteś nikim dla Caroline i tak pozostanie. Ona kocha mnie. Zabij mnie, a Cię znienawidzi. - zaśmiał podopieczny Klaus'a, stękając i krzycząc na przemian. Na wzmiankę o blondynce pierwotny wybuchł wyrywając mu serce i rzucając je na zakrwawioną podłogę. Cichy okrzyk odwrócił jego uwagę od z włok. Stała tam i patrzyła na niego z bólem, cierpieniem i ... nienawiścią.

— Bracie — zawołał rozgoryczony głos najstarszego z braci. Elijah stał w garniturze, a obok niego stała jakaś nieznajoma szatynka o niezwykle ciemnych oczach. — Bracie ta kobieta chce ci coś przekazać. Bardzo istotną wiadomość. — wskazał kobietę ręką i nakazał jej mówić. Uśmiechnęła się skromnie i podeszła do hybrydy, patrząc mu głęboko w oczy.

— Witaj Niklaus — powiedziała cicho. — Mam pewną sprawę do ciebie i do wampirów z Nowego Orleanu — podniósł brwi i skinął głową, by zaczęła tłumaczyć o co chodzi. — Druga strona się rozpada — Klaus wzruszył ramionami. Co go to obchodziło, że jakaś tam druga strona się rozpadła? Przecież jego nie dało się zabić, więc nie musiał się martwić tym gdzie się podzieje po "drugiej" śmierci. — Doszły mnie słuchy, że wiedźmy coś kombinują. Coś naprawdę niebezpiecznego. Potrafi to zniszczyć nawet ciebie, Niklaus.

— Czemu mi to mówisz? Co z tego będziesz miała? — zapytał zaciekawiony informacją którą mu wyjawiła nieznajoma kobieta. Wprawdzie wątpił czy wiedźmy dałyby mu radę, ale ostrożności nigdy zadość. Westchnęła i zacisnęła dłonie w pięści.

— Sama jestem wampirem, więc jak zabiją was, zabiją i mnie.

— Jak masz na imię, kochana? — zapytał podchodząc do niej na tyle blisko by posłać jej złowrogie spojrzenie. Wiedział i czuł to, że szykowała coś co im się nie spodoba. Zwłaszcza Elijah'y, który z radością w oczach na nią patrzył. Musiała go w jakiś sposób zauroczyć. Albo jego starszy brat znów popełnił największy błąd, zaufał i zakochał się w tej kobiecie. To samo było z Katherine i to samo było z pociągiem fizycznym do Hayley. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

— Cordelia. Cordelia De Valiet.

   I jak tam rozdział, kochani? Do przeżycia?
   Jakoś tak mnie wena opuściła, eh... ale obiecałam, że go dodam, chociaż nie jestem do niego w stu procentach przekonana. Ale jakoś tam wyszło. Mamy retrospekcje, nawet dwie, chociaż to jedną i pół. W następnych chyba nie pojawią się retrospekcje, ale nigdy nie wiadomo.
   Zdziwieni końcem i pojawieniem się naszej Cordelii, o której nikt nic nie wie?
   Rozdział dodałam teraz, bo dopiero w tej chwili przekroczyłam próg szpitala. Przez najbliższy tydzień mnie nie będzie (chyba) i mogę spóźnić się z dodaniem rozdziału. Więc z góry przepraszam. Będą błędy, więc przepraszam, ale trudno mi to wyłapać na telefonie. Nie będę się rozpisywać, bo nie mam czasu. Do napisania i mam nadzieję, że wam się podoba :*