Rozdział piąty

„Stolen Pendant”

matchbox twenty - she's so mean

CHICAGO, niedziela, 16 czerwca 2013 r.

godz. 08 : 00 (czas lokalny)
„Teraźniejszość”

uwaga!
w rozdziale mogą wystąpić wulgaryzmy (przekleństwa),
czytasz na swoją własną odpowiedzialność

Porsche zatrzymało się z cichym pomrukiem wyłączanego silnika. Niosący się echem trzask zamykanych drzwiczek samochodu, skomponował się z odległym muczeniem krów z pobliskiego pastwiska. Oszałamiająca zieleń raziła w oczy kobiety, które podążały ścieżką wysianą drobnymi kamyczkami. Staromodny kościół stał w zagłębieniu lasu, a drobne przebłyski słońca przedzierały się przez gałęzie drzew, padając cienkimi pasami na białe otynkowane ściany. Farba odpadała tworząc różne wzory, które Caroline śledziła uważnie.

Coś zwyczajnego i głupiego.

— To tutaj — mówi cicho sobowtór.

Dzisiaj Pierce była niezwykle spokojna i cicha. Mówiła przyjaznym tonem i nie wkurzała się o nic, jak to miała w swoim zwyczaju, mając tą swoją zmarszczkę 'zapłacisz za to'. Zdawała się nie być sobą, a jedynie jej milszą i lepszą wersją. Nie raz od kilku godzin, Corinne i Caroline zastanawiały się czy na Katherine nie padł jakiś przykry czar zmieniający charakter, a co gorsza, czy nikt nie podmienił im tej wrednej suki, którą była od pięciuset lat.

— Jesteś dzisiaj niezwykle spokojna, Katherine — stwierdza oskarżycielsko wampirzyca. — Może zdradzisz nam co jest tego przyczyną?

— Dowiesz się za chwilę — odwraca się na chwilę do Corinne przodem i wciska jej w dłonie kawałek zmiętego papieru na którym widnieją dziwne i nic nieznaczące słowa. Kartka lśniła srebrem, a matowy tusz do pióra mienił się niczym gwiazdka na niebie. Słowa zdawały się migotać. — To zaklęcie. Wypowiesz je wtedy, gdy ci rozkażę, jasne?

Corinne wstrzymała oddech w płucach i zamarła wyprostowana, obserwując przestraszona Katherine, która zmrużyła na nią niebezpiecznie swoje brązowe ślepia. Przypominała teraz drapieżnika czyhającego na swoją ofiarę. Czekała na jej potknięcie i błąd, który będzie mogła wykorzystać na swoją korzyść.

— Jasne? — syczy przez zaciśnięte zęby.

Williams skinęła głową i bardziej przyjrzała się słowom. Większość z nich znała, gdyż będąc sześcioletnim dzieckiem, macocha dawała jej korepetycje z  języka łacińskiego. Jak widać, do tej pory zapamiętała lekcje, które chociaż raz przydały się na coś. Corinne mogła z łatwością, z palcem w nosie, stwierdzić, że było to zaklęcie wybudzenia z hibernacji. W głowie dziewczyny nastąpił huragan który wszystko pomieszał. Czerwone komórki zaczęły działać i pracować z większym tempem. 

Jedynym podstawowym pytaniem było: po co to zaklęcie Katherine?

MYSTIC FALLS, niedziela, 16 czerwca 2013 r.

godz. 10 : 54 (czas lokalny)
„Teraźniejszość”


avril lavigne - give you what you like

Stefan podniósł się na łokciach i zmarszczył brwi. Wspomnienia z wczorajszej nocy przychodziły mu z trudem. Nie mógł uwierzyć, że tak nieodpowiedzialnie się zachował. Noc spędzona z Rebekah'ą jednak była miłą odskocznią od przykrej rzeczywistości. Musiał przyznać, że jak na pierwotną zachowywała się niezwykle delikatnie. Starał się jej dogodzić jak najbardziej, ale miała w sobie tyle siły i energii, że nie mogła usiedzieć na miejscu, wprawdzie rozpierało ją całą od środka. Zaśmiał się na samo wspomnienie o dzikości wampirzycy i zerknął mimowolnie na nią kątem oka.

Wyglądała jak aniołek. Złote włosy roztrzepane po poduszce, blada skóra owinięta czarną pościelą, a jej niezwykle zielone oczy były skryte pod powiekami. Długie rzęsy rzucały cień na jej wydatne kości policzkowe, a pełne wargi były lekko rozchylone. Jej ramiona były owinięte wokół jego pasa, niczym boa dusiciel.

Chwycił w swoje dłonie jej i odsunął Bekah na bezpieczną odległość, byleby jej nie obudzić. Ściągnął z siebie poszewkę niezwykle prędko i jeszcze szybciej zauważył, że jest cały nagi. Na samo wspomnienie o tym jak pierwotna pozbywa go jednym ruchem bielizny, rumieni się niczym piwonia. W swoim naturalnym tempie dla wampira zerwał się z łóżka i narzucił na siebie brązową bluzę z kapturem i szare jeansy, gdyż bieliznę miał całą w strzępach. Zbliżył się do stoliku nocnego tuż obok ogromnego łoża na którym leżała i położył na niej kartkę. Z szuflady wyciągnął czarne pióro które chwycił w dwa palce, pisząc swoją koślawą kaligrafią.

"Rebekah, 
wiem, że w chwili odczytania tego listu możesz mnie znienawidzić i doskonale Cię rozumiem. Postąpiłbym tak samo, jednak nie mniej, proszę Cię o wybaczenie. Nie żałuję ostatniej nocy spędzonej z tobą, ale jednak nie czuję do ciebie w mniejszym stopniu tego co do niej. Wyjeżdżam z Mystic Falls wraz z Damon'em i kierujemy się na wschód*, a dokładniej do Nowego Orleanu. Mam jednak nadzieję, że gdy nasze drogi znów się przetną, nie zabijesz mnie.

Stefan Salvatore"

CHICAGO, niedziela, 16 czerwca 2013 r.

godz. 12 : 38 (czas lokalny)
„Teraźniejszość”


imagine dragons - radioactive

— Trumna?

— Pomóż mi ją otworzyć, jest stara i ciężka — mówi cicho Katherine i chwyci w dłonie rogi starej pokrywy. Podnosząc to chwiejnie odsunęły się w bok, by odłożyć marmur. Z zniesmaczeniem na twarzy otrzepała zakurzone dłonie i podeszła ślamazarnym krokiem do ogromnego pudła na z włoki. Pochyliła się nad ciałem mężczyzny związanego łańcuchami. Jego nieogoloną twarz pokrywała niezliczone wypukłe żyłki, a skóra była blado-popielata, wtapiając się w biały kołnierzyk swej koszuli.

— Kto to?

Strach ścisnął serce Corinne, która z przerażeniem musiała stwierdzić, że mężczyzna był porażająco upiorny. Nie wiedziała kim był i co robił w tej trumnie, ale wiedziała doskonale, że coś było na rzeczy. Musiał zrobić coś okropnego by zostać zniewolonym przez magię czarownic. Przez czarną magię. Ekspres.

Katherine chwyciła pomiędzy palce małą drobną myszkę i uniosła ją na wysokości jego ust. Machnęła dłonią na Williams by podeszła do niej, co też uczyniła ale niezwykle ostrożnie. Rozkazała wiedźmie wymówić zaklęcie które miało go przywrócić do rzeczywistości.

— Surge et ostende faciem tuam. Ostende faciem tuam. Surge et ostende faciem tuam. Discover calor cor. Surge et ostende faciem tuam. Ad vindictam Niklaus'ie. Surge et ostende faciem tuam. Occidere quisque dignus est immortalitatis. Surgite, vultum ostendere. Occidere familia.

Caroline podeszła do trumny ściągając okulary przeciwsłoneczne które do tej pory leżały na jej nosie. Na widok jego twarzy zachwiała się i wydała zduszony jęk. Co on tutaj robił do cholery? Sądziła, że Klaus pozbył się go dawno temu, a tutaj, proszę, leży sobie spokojnie w trumnie, na wpół żywy. Zahibernowany.

— Co-o? Jak-k to jest możli-liwe? — wyjąkała Forbes.

Katherine uniosła palec wskazujący do warg i nakazała jej być cicho. Ciało w trumnie niebezpiecznie się poruszyło, a łańcuchy zatrzeszczały nagle pękając. Martwy uniósł się do pozycji siedzącej, a jego twarz zmieniła się ukazując ogromne białe kły. Niespodziewanie wbił się w szyję Pierce żłopiąc w najlepsze, jej krew. Jęk bezradności wyrwał się z jej ust. Caroline nigdy tego dźwięku nie słyszała. Nie z ust Katherine Pierce. Popędziła jej na ratunek, wyrywając z rąk jej bezwiedne ciało. Pogłaskała ją po policzku i czym mocniej zdzieliła ją otwartą dłonią po twarzy. Wampirzyca złapała się za twarz patrząc nieprzytomnym wzrokiem na blondynkę. Cichy świszczący śmiech wyrwał się z haratanego gardła martwego. Płuca mu gniły, a oddechy coraz gorzej mu wychodziły. Kobieta podeszła do niego podając dłoń. Podsunęła mu ją pod sam nos, zaciskają pięści by żyły uwieczniły się bardziej pod bladą skórą.

— Pij. Mamy do ciebie sprawę i mam nadzieję, że rozpatrzysz chęć jej wykonania.

Nieśmiertelny wbił kły w jej nadgarstek. Jego skóra robiła się normalna, dostawała kolorów, a na policzki wystąpił lekki rumieniec. Przyciągnął ją do siebie obejmując ramieniem jej ciało. Trzymając prawą rękę na jej talii, drugą trzymając w kleszczowym uścisku jej nadgarstek który robił się pomału siny. Oderwał się i spojrzał w jej twarz. Wydał krzyk szoku. Znał ją i wiedział kim była.

— Co tutaj robisz, dziewczynko? Myślałem, że dawno oddałaś się Niklaus'owi. Jak widać, źle cię oceniłem — wyznał z niesmakiem.

— Błędne przemyślenia. Masz rację. Mamy sprawę.

— W czym Ci pomóc, moja droga, Caroline Forbes?

— Chcemy zabić rodzinę pierwotnych, a Klaus ma cierpieć najgorsze katusze.

— Czym sobie na to zasłużył? — zaśmiał się świszcząco.

— Zabił moją miłość, Mikael. On zabił Tyler'a.

NOWY ORLEAN, niedziela, 16 czerwca 2013 r.

godz. 14 : 36 (czas lokalny)
„Teraźniejszość”


halestorm - freak like me

— Wyjaśnisz mi, kochana, co ty robisz? — pyta opryskliwie Niklaus.

Kobieta zesztywniała i zagryzła wnętrze policzka. Zacisnęła pięści na materiale czerwonej muślinowej sukni, którą musiała założyć na bal u pierwotnych. Odwróciła się do pierwotnego przodem, spoglądając na niego z nieodgadnioną miną. Musiała z niechęcią stwierdzić, że niezwykle atrakcyjnie wyglądał w czarnym garniturze. Uniosła dumnie głowę i zmarszczyła brwi, wiążąc usta w prostą linię, jak to miała w zwyczaju. Powoli wchodziło jej to w nawyk. Od paruset lat osiągnęła umiejętność bycia oschłą na otoczenie i na innych. To był jej prawdziwy talent. Była wredną suką w najprawdziwszej postaci, gorszą niż Katherine Pierce o której słyszała tylko złe opinie.

— Nie wiem o co ci chodzi — sprzeciw w jej głosie jest nad wyraz wyraźny, co zbija mężczyznę z tropu, ale on nie daje się wywieść w pole. Uśmiecha się w uroczy sposób i chowa ręce do tyłu, zaciskając je w pięści tuż zza plecami. Podszedł do niej z głową pochyloną do przodu, i powoli akcentując każde słowo, szepcze jej na ucho, głosem pełnego jadu.

— Nie pogrywaj ze mną — zerka na jego usta i prycha odsuwając się od niego na bezpieczną odległość, co nie uchodzi jego uwadze. Śmieje się i mocnym szarpnięciem przyciska ją do ściany. — Skrzywdź go, a będziesz miała ze mną do czynienia, Cordelio de Valiet.

— Od kiedy tak się troszczysz o swoje rodzeństwo, Klaus? — odnajduje odwagę by spojrzeć w jego oczy, które teraz były bezwzględne i okrutne. Miał zaciśniętą szczękę co uwypuklało jego kości policzkowe, a zarost na policzkach tworzył granicę między jego twarzą. Miał wory pod oczami, jakby nie przespał ostatnich nocy zbyt dobrze, a skóra wydawała się nienaturalnie blada. Wyglądał upiornie, ale zarazem seksownie, przez co łomoczące w piersi serce Cordelii, zrobiło parę razy fikołka. Gdyby wciąż była człowiekiem spłonęłaby krwistym rumieńcem przez takie namiętne rozmyślenia, na temat Klausa, a już zwłaszcza na temat męskiej linii Mikaelson'ów.

— Od chwili, gdy powiedziałaś, że nie będą mogli wrócić do żywych. — odpowiada po chwili milczenia, nie spuszczając z niej oka. — Kogo bym zadręczał jeśli nie byłoby Elijah'y czy Kol'a?

— Cordelio! — woła głos z środka budynku, a oni zamierają. — Corde... — głos wstrzymał się, a jego autor spojrzał na swego brata i kobietę zaskoczonym wzrokiem. Przed nimi stał nie Elijah'a, a Kol w matowym garniturze z czerwoną różą w kieszonce u góry.

— Kol?!

CHICAGO, niedziela, 16 czerwca 2013 r.

godz. 16 : 11 (czas lokalny)
„Teraźniejszość”


thousand foot krutch - the end is where we begin

Mikael otrzepał swoje stare ubranie i wstrzymał oddech, gdy podniósł się z trumny. Jego kości zatrzeszczały niebezpiecznie, a cichy jęk wydobył się z jego gardła. Co prawda upił trochę krwi z panny Pierce i młodej Forbes, ale brakowało mu wciąż życiodajnego płynu. Brakowało mu krwi. Nie żywił się na ludziach, a na wampirach. Choć mógł zabić Katherine i Caroline, nie zrobił tego bo doskonale wiedział, że obie były ważne dla Elijah'y i Niklaus'a. Mógł to zgrabnie wykorzystać, co właściwie robił. Chciały się ich pozbyć, więc z chęcią im pomoże.

— Gdzie się wybieramy? — zapytał cicho, odwracając się do Caroline która siedziała za kierownicą bardzo drogiego samochodu. Wiedział, że nie kupiły tego nowoczesnego cacka, a go ukradły. Był pełen podziwu jak zgrane były. Każda z nich miała swój plan i działa na swoją korzyść.

— Do Nowego Orleanu — mówi Katherine, a Mikael uśmiecha się szeroko słysząc starą nazwę miasta, w którym napadł na swoje dzieci. W którym zniszczył Niklaus'a.

*- naprawdę nie wiem gdzie dokładnie znajduje się Nowy Orlean, prócz tego, że jest on w Luizjanie, dlatego też napisałam, że kierują się na wschód, nie wiem czy to dobrze napisałam, ale uznajmy, że tak jest ;)

     Dobra, rozdział dłuższy niż wcześniej, ale mówię wam, to dla mnie naprawdę za długie rozdziały. Staram się pisać dla was jak najdłuższe, ale czasem nie mam na to sił. Mam jednak nadzieję, że wam się spodoba. Starałam się wyłapać wszystkie błędy, więc jeśli coś mi umknęło, napiszcie mi. Wiecie, że nie musicie mi wypisywać przecinków, bo na nic to się nie zda. Ale próbować zawsze można. Zastanawiałam się nad wynajęciem Bety do tekstu, ale stwierdziłam, że poradzę sobie sama. Co do muzyki w rozdziale, dodam ją kiedy indziej. Teraz mi się nie chce i YouTube kiepsko mi działa po dodaniu filmiku.

     Kto mnie teraz nienawidzi? Dodałam scenę Cordelia i Klaus w bliskim styknięciu, oraz troszkę Kola. Tak minimalnie, ale jest. Jest również scena Rebekah i Stefan, oraz list od naszego wampirka. Corinne, Katherine i Caroline w akcji, oraz... dum...dum...Mikael! Kto jest zdziwiony? Ja byłam, jak to pisałam. Sama siebie zdziwiłam.

     Przepraszam, że nie dodałam wczoraj, ale nie chciał mi się załadować blogger. Cieszyć się, że rozdział się nie usunął jak kiedyś. Ale żeby wam to wynagrodzić zrobiłam filmik (nie najlepszy, fakt, ale coś wyszło) o Klaroline.